جلد چهارم از یک مقدمه ـ که خرداد ماه 1388 نگاشته شده ـ و 10 فصل مشتمل بر شرح نامه های 32 تا 41 نهج البلاغه سامان یافته است. حضرت آیت الله بهشتی در بخشی از مقدمۀ جلد چهارم چنین می نویسند:« نامه های نهج البلاغه، دو جبهه را به ما می شناساند: یک جبهه اهل انصاف و موالات و اطاعت بودند. این ها با امام علی(ع) همان گونه رفتار کرده اند که اگر پیامبر خدا در میان آن ها بود، و امام علی(ع) را مظهر موالات پیامبر خدا(ص) می دیدند. جبهۀ دیگر جبهۀ جاحدان و ظالمان و معادیان و عاصیان بود. این ها نه به پیامبر عقیده ای داشتند، نه به علی. تنها ممکن بود در برابر پیامبر به نفاق روی آورند، ولی بعد از آن بزرگوار پردۀ نفاق را از چهرۀ شوم خود برداشته اند. در این مجلد ده نامه را مورد بررسی و تجزیه و تحلیل قرار داده ایم. مخاطب نامۀ 32 و 37 معاویه است که همواره ماسک نفاق بر چهره داشته و اینک در مقابل مظلوم ترین مظلومان تاریخ به پا خاسته است. مخاطب نامۀ 39 عمرو عاص است... نامۀ 36 را در پاسخ نامۀ برادرش عقیل نوشته است. نامه های 40 و 41 دردمندانه است؛ چرا که از خیانت بعضی از همراهان ناهمراه و در تخلف بعضی از خویشاوندان بیگانه خبر می دهد. نامۀ 38 خطاب به اهل مصر است. نامه های  34 و 35 در ارتباط با محمد بن ابوبکر است. نامۀ 33 خطاب به قثم بن عباس حاکم مدینه است. خوانندۀ گرامی با مطالعۀ آن چه در این مجلد در تفسیر و شرح نامه های مزبور نوشته شده، با حقایقی بسیار مهم آشنا می شود و نگارنده امیدوار است با قلم ناقابل خود، عرض ارادتی به حضرت مولا کرده و خدمتی انجام داده باشد. اندیشۀ سیاسی و تربیتی امام علی(ع) ـ که سخنش تالی قرآن است ـ بسی والاتر و برتر از این است که مرغ اندیشۀ یک بشر عادی بتواند بر فراز یا در حریمش پرواز کند، ولی:   آب دریا اگر نتوان کشید   هم به قدر تشنگی باید چشید....»