رشد و پرورش در بیتی که فضای علمی و درسی بر آن سایه افکنده، و تلمذ و تدرس در محضر پدری که آن چه خود از  علوم حوزوی آموخته بوده را سخاوتمندانه و کریمانه در اختیار فرزند خویش قرار می دهد، به علاوۀ استعداد و قابلیت ذاتی در امر تدریس و همت و تلاش شخصی خود برای شکوفایی و فعلیت یابی این استعداد، همه و همه دست به دست هم می دهد و آیت الله بهشتی را از همان اوان کودکی به سوی  درس دادن و معلمی کردن هدایت می نماید.

     در بخش تحصیلات مکتب خانه ای گفته شد که ایشان پیش از هجرت به شیراز در سن 14 سالگی، در چهار مکتب خانه در میانده و دهزیر( میانشهر و موسویۀ کنونی) تحصیل کردند. به موازات تحصیل در آخرین مکتب خانه ها و پیش از آمدن به شیراز، در روستایی در مجاورت میانده به نام « نصیرآباد»، خودشان مکتب خانه ای دایر و اولین تدریس ها را تجربه می کنند. ماجرا از این قرار بوده که یکی از دوستان والد آیت الله بهشتی، به نام کربلایی عزیز زارع پور، از اهالی نصیر آباد، از ایشان تقاضا می کند که احمد، تدریس فرزندان وی را مدتی بر عهده بگیرد. ایشان هم می پذیرند و مکتب خانه ای دایر  می نمایند و مشغول آموزش می شوند. و به این ترتیب، آیت الله بهشتی در مسیر کسب اولین تجربه های آموزشی گام می نهند. ایشان در این مکتب خانه، پنج، شش شاگرد داشته و هر روز صبح برای تدریس به شاگرد مکتبی های خودشان  با پای پیاده از میانده به نصیر آباد می آمدند و عصرها به وطن مراجعت می نموده اند.